وقتی که مادر شدم

هفدهم بهمن نود و شش 

صبح زود رفتم خونه مامان که با هم بریم مرکز بهداشت برای چک آپ هفتگی. نزدیک ظهر بود که به بهانه پیاده روی از مرکز بهداشت تا خونه ی سارا که حدود نیم ساعت بود رو رفتیم. هنوز ناهارمون تمام نشده بود که متوجه شدم کیسه آب در حال پاره شدنه. سریع السیر خودم را به مطب ماما همراهم رسوندم و اون هم تایید کرد و گفت زودتر برو آماده شو و برو بیمارستان. من هم که با شوهر خواهر و مامانم رفته بودم دکتر برگشتم خونه سارا و وسایلی که دکتر خواسته بود رو آماده کردیم و بعد هم اومدیم خونه و مدارک پزشکی رو برداشتیم و نگین و مادر شوهرم هم با ما همراه شدند. خلاصه اینکه تا مراحل بستری طی بشه ساعت 6 عصر شد و بعد از تزریق آمپول فشار درد های من شروع شد. از تا ساعت 12 شب که شرایط برای اومدن ماما همراه آماده شد بعد از اون هم که دیگه دردهای وحشتناک و نفس گیر. در حالت عادی بچه می‌بایست تا 3 صبح بدنیا میومد ولی با وجود اینکه دردهای من مداوم بود اما خبری از تولد بچه نبود خلاصه اینکه ساعت 4 صبح به دکتر شیفت زنگ زدن که بیاد و تصمیم بگیره که منو ببرن اتاق عمل یا نه. که دکتر هم گفت اگر زایمان نکرد من ساعت 5.15 میام بالا سرش. وای خدا... برای من که هر دقیقه یک ساعت بود واقعا تحمل یک ساعت و اندی مشکل بود. دیگه نزدیکای ساعت 5 احساس کردم دارم بیهوش میشم. تا اینکه دکتر سر همون ساعتی که گفته بود اومد و گفت زایمان رو با وکیوم انجام میدیم و بعد از گذشت یه لحظه ی خیلی سخت ساعت 5.30 بچه به دنیا اومد. بعد از به دنیا اومدن بچه دکتر گفت که بند ناف جنین خیلی کوتاه بوده و برای همین بدنیا نمیومده و بعدا ماما همراهم گفت که خیر بزرگی از سر هردوتون گذشت. خلاصه اینکه دوران بارداری و زایمان با همه ی سختی هاش گذشت و الان آقا آریان 27 روزه است.