طوفان

چند روز پیش ، درست روز خاکسپاری پدربزرگم متوجه مطلبی شدم که خیلی برام دردآور بود. یه شوک واقعی که تمام اون روز ذهن من رو دنبال خودش میکشوند. جسمم نوی مراسم پدربزرگم بود ولی فکرم مشغول اون مطلب. برای خودم خیلی ناراحت بودم که چطور داره به شعور و شخصیتم توهین میشه ولی من حتی قدرت و حق اعتراض ندارم. تمام بغض و ناراحتی و کینه‌ ام آخر اون شب تبدیل به گریه شد. اینقدر گریه کردم که دیگه حال خودم رو نمیفهمیدم . از فردای اون روز انگار یه آدم دیگه شدم. الان دیگه نه حس تنفر دارم و نه حس دوست داشتن. برای خودم خیلی نگرانم چون من آدمی هستم که در برابر مشکلات خیلی کوچکتر از این هم نمیتونستم بیخیال باشم چه برسه به مساله‌ی به این بزرگی. احساس میکنم آرامش قبل از طوفان وجودم را فرا گرفته و به زودی طوفانی رخ میده که تنها قربانی اون روح و روان و احساس و وجود خودم خواهد بود.

پول چرک کف دسته؟؟؟

هیچ وقت معنی این ضرب‌المثل رو متوجه نشدم که میگن پول مث چرک کف دسته. خب تا اونجایی که من یادم میاد حتی توی دوران بچگی که همیشه برای بازی توی کوچه و حیاط بودیم کف دستمون چرک میشد اما نه به اندازه لباس و سر و صورت. وقتی هم که حمام میرفتیم بیشترین نقطه‌ای که مورد مرحمت مامان برای کیسه کشیدن قرار میگرفت گردن مون بود و صورت. حتی روی دست ها هم سابیده میشد اما هیچ وقت کف دستمون رو نمیسابیدن که چرک ازش بیاد. خب اگه بخواهیم این ضرب المثل رو اینطوری معنی کنیم که پول هم مث چرک کف دست کمیابه پس اونهایی که پول شون از پارو بالا میره یعنی 24 ساعته چرک از کف دست‌شون میریزه؟ اگر هم معنی ضرب‌المثل اینه که پول مث چرک کف دست بی ارزشه خب مگه چرک صورت و گردن و بدن ارزش داره؟ خلاصه منکه نفهمیدیم چی شد فقط این رو میدونم که پول خیلی خیلی خوبه چون اگه نباشه چرک، کف دست که هیچ کل وجود آدم رو بر‌میداره

مرا چه می‌شود؟

تا حالا شده که ندونید از زندگی چی میخواید یا ندونید که زندگی تون رو دوست دارید یا نه؟ من مدتیه این شکلی شدم . یه حس های جدید دارم توی خودم تجربه میکنم که یکم منو میترسونه. از نظر زندگی متاهلی خدا را شکر زندگی خوبی دارم نه اینکه بگم مشکل نداریم اما خب به هرحال مشکلات برای همه هست. اما نمیدونم چرا گاهی یه حالت افسردگی شدید بهم دست میده در برابر کوچکترین مساله بهم میریزم و دقیقا متوجه میشم که به روانم فشار وارد میشه. هیچ وقت خودم رو اینقدر ضعیف تصور نمی‌کردم. من تا به این سن برسم پستی و بلندی ها و مشکلات بیشتر و بدتری توی زندگی داشتم ولی هیچ کدوم از اونها اینقدر تاثیر بد نداشتند. گاهی مثل همین الان از فکر کردن هم خسته میشم از اینکه همش نگران آینده و اینکه چی پیش میاد کلافه میشم. تا الان چندین بار تصمیم گرفتم که بیخیال باشم و به زندگی ام بچسبم و با شادی خودم همسرم رو هم شاد کنم اما این حالت چند ساعت بیشتر طول نمیکشه. قبلا اگه چیزی اذیتم میکرد با گفتنش به یه دوست یا همدم راحت میشدم و بهتر میتونستم تحمل کنم اما الان حتی صحبت در مورد مشکل هم آرومم نمیکنه. امیدوارم که هرچه زودتر به خودم بیام و بتونم مثل قبل قوی باشم چون میدونم هرچقدر هم صورتم رو با سیلی سرخ نگه دارم شوهرم متوجه حالم میشه و این موضوع خیلی ناراحتش میکنه.

در سوگ زهرا

چند روز پیش بعد از مدتها اومدم و مطلبی گذاشتم که پر بود از حس های بد اون روزم. اون روز از صبح حال خوبی نداشتم بدون اینکه دلیلش رو بدونم بی حوصله بودم و دلم گریه میخواست. تا اینکه ساعت 3 بعدازظهر باخبر شدم که خاله ام به همراه خاله ی دیگه ام و دخترهای اون که یکی 17 ساله و اون یکی 12 ساله بودن توی جاده اصفهان تصادف کردن و دختر کوچیکه در دم فوت شده. واااای که چه خبر بدی بود. وااای که چه صحنه ی بدی بود سپردن زهرای کوچیک به دل خاک وااای که سخت بود و هست دیدن چهره ی کبود و زخمی شده مامان زهرا که برای بچه اش بیقراری میکرد. خدایا مصلحتت رو شکر آخه چرا با خاله ی من اینکار رو کردی چرا عزیزش رو گرفتی چرا جشن عروسی پسر خاله ام رو به عزای دختر خاله ام تبدیل کردی. خدایا آخه حکمتت چی بوده ای خدا. زهرا خیلی عزیر بود زهرا خیلی مهربون و دلسوز بود زهرا خیلی زرنگ بود زهرا خیلی قشنگ بود. آخه چرا؟

باز هم....

سلام

من دوباره برگشتم.

بعد از کلی اتفاقات ریز و درشتی که توی این مدت برام رخ داد. از سرخوشی شروع زندگی مشترک گرفته تا قهر و آشتی های مرسوم زن و شوهری. از آرامش  و احساس خوب داشتن ها گرفته تا استرس و ناراحتی و دلشوره ی پشت سرگذاشتن مشکلات زندگی. از تحقق خواسته هام گرفته تا ناکام موندن توی رسیدن به شرایطی که دلخواهم بود و نشد. دلم پر از حرفهای ناگفته ایست که گوشهایم از شنیدنش خسته شده . حرفهایی که شنونده اش فقط خودم هستم. این روزها به این نتیجه رسیده ام که حرفهام رو فقط خودم درک میکنم . گاهی دلم میخواد زمان با سرعت هرچه تمام تر بگذره اینقدر سریع که سالیان سال از رفتنم گذشته باشه . در حال حاضر مشکل خاصی ندارم اما روحم زخمیه که داره زور میزنه خودش رو التیام بده. بی و سر و ته بودن نوشته هام رو به حال نامساعدم ببخشید. همیشه خوب باشید.

بزرگترین تصمیم

درست بعد از بزرگترین تصمیم زندگی ام اصلا فرصت نشد که بیام و چیزی بنویسم
راستش اتفاقات ریز و درشت زیادی رخ داد توی این مدت. از زمان خواستگاری تا عقد یکماه هم طول نکشید. من همسر مردی شدم که هیچ کدوم از اون شرایطی رو که همیشه توی عالم خیالم برای همسر آینده ام تصور میکردم نداشت و تنها چیزی که من رو مصمم کرد به این تصمیم یه حسی بود که بهم میگفت طرفم آدم خوبیه. ولی مجاب کردن آدم هایی که انگشت حیرت به دهن گرفتن برای این انتخابم به اینکه حسم میگه آدم خوبیه خیلی دشوار بود. ولی از اونجایی که برای آدم هرچیز عجیبی خیلی زود عادی میشه برای اطرافیان من هم عادی شد. حالا دیگه من موندم و یه زندگی که دیر یا زود زیر یک سقف مشترک شروع میشه و تنها امید من برای پا گذاشتن به این زندگی  اینه که خدا کنه حسم درست بوده باشه و همسرم آدم خوبی باشه

آشفته ام

شاید این روزها باید خیلی خوشحال باشم و ذوق کنم برای اتفاقاتی که برام پیش اومده ولی واقعیتش نه خوشحالم و نه حال خوبی دارم. این روزها دلم راه خودش رو میره و عقلم هم راه خودش رو. منم نشستم سر دوراهی و کشمکش این دوتا رو تماشا میکنم. هر کدوم از این دو با منطق خودش میخواد من پا توی مسیرش بذارم و همراهش بشم. اما با هر کدوم که میرم از نیمه ی راه دوباره برمیگردم سر همون دوراهی.
اصلا این روزهام رو دوست ندارم.
خیلی آشفته ام و این رو از این چندتا خط نوشته میشه فهمید

من اگه شانس داشتم، اسمم شمسی خانوم بود

شما تا چه حد به شانس و اقبال اعتقاد دارید؟

من خودم که خیلی زیاد، البته به تازگی اعتقادم زیاد شده، از زمانی که  خیلی ها رو دیدم که با شرایط مساوی یا حتی کمتر از من وضعیت خیلی مطلوب‌تری از هر لحاظ نسبت به من پیدا کردن به این نتیجه رسیدم که عامل اون چیزی غیر از شانس نمیتونسته باشه. نه اینکه بگم دارم حسادت میکنم، نه اصلا، خدا را شکر هیچ وقت شرایط خوب کسی باعث نشده که به چشم حسد بهش نگاه کنم و یا مثل بعضی از آدما که وقتی کسی در شرایط خوبی قرار داره از هر فرصتی استفاده میکنن که اون شخص رو به زمین بکوبونن، نیستم و نخواهم بود. فقط ذهنم گاهی مثل الان درگیره که من چرا اینقدر کم شانسم؟ چرا حتی توی چیزهایی که داشتنش حق طبیعیه منه هم این کم شانسی ام اینقدر نمود پیدا کرده؟ چرا به هر سمتی که میرم حالا چه شغلی چه اقتصادی چه عاطفی به بن‌بست میخورم؟

به نظر شما چرا؟

غوره های حلوا نشده

گر صبر کنی زغوره حلوا سازی
شاید یکی از علتهای صبر زیادم توی زندگی تکرار همیشگی این بیت شعر هست که از بچگی توی ذهنم مونده. یادم میاد اولین دفعه ای که این ضرب المثل رو شنیدم اصلا شاید متوجه معنی لغوی اون نشدم با خودم فکر کردم مگه میشه با غوره‌ی ترش حلوای شیرین درست کرد یعنی امکان داره صبر یک همچین معجزه‌ای بکنه؟ و این شد جرقه ای برای اینکه به کلمه‌ی صبر توی زندگی اعتماد کنم. خیلی جاها و خیلی وقتها بیشتر از حد ظرفیتم صبر کردم اون قدر که خیلی ها انگشت به دهن گرفتن که مگه یه دختر چقدر میتونه صبر و تحمل داشته باشه. چند وقت پیش یه اس ام اس اومده بود به این مضمون که از گیرنده‌ی پیام مشخصه‌ی بارز شخص رو میپرسید  . وقتی این پیام رو برای دوستانم فرستادم اکثرا به صبر زیاد من اشاره کردن. خب راستش الان دارم به این فکر میکنم که اینهمه توی زندگی صبر پیشه کردم آیا تا الان غوره ‌ای هم حلوا شده اگه شده چرا اینقدر شیرین نبوده که به چشم بیاد که متوجه بشم این شیرینی معجزه‌ی تمام صبری ست که توی زندگی داشتم.

اصلا قصدم از این حرفها ناله کردن و ناشکری نیست. ولی میخوام بدونم که این آموزه ها  برای دلخوش کردن ما بوده و یا قراره بالاخره ثمری هم داشته باشه؟ چون واقعا بعضی جاها داشتن صبر خیلی سخته خیلی سخت.

پارک درمانی

حدود چند هفته ای هست که یکی از خاله ها حال روحی مساعدی نداره. از اونجایی که دکتر براش تجویز کرده که توی خونه نمونه یکی از برنامه‌های اکثر این روزهای ما شده بردن خاله به پارک های سطح شهر. خب این قضیه روزهای اول برای ما دلچسب و البته داوطلب هم برای شرکت در این برنامه زیاد بود. ولی الان بعد از گذشت یکی دو هفته اسم پارک که میاد هر کسی یه اعتراضی میکنه. که ای بابا خسته شدیم از بس رفتیم پارک ، حالا نمیشه برنامه عوض بشه و از این دست اعتراض ها. من یکی که کلا برای عصرها نمیتونم برای خودم  برنامه بذارم چون میدونم وقتی رفتم خونه حتما برنامه‌ ای در جهت درمان روحیه‌ی خاله ریخته شده. مثلا عصر میرم خونه و تصمیم میگیرم که بخوابم تازه چشمم گرم شده که تلفن بصدا درمیاد که امروز کجا بریم؟ مامان عزیز هم از طرف خودش و من قرار میذاره هرچی هم که با ایما و اشاره میگم من نمیام کار خودش رو انجام میده. خب منم هم توی رودروایسی و هم دلسوزی که به من نیاز دارن طبق برنامه عمل میکنم. جالبی قضیه اینجاست که آخر دست همه‌ هم توی برنامه شرکت میکنن.
دیشب داشتم به این مطلب فکر میکردم که درسته سر زبونی یه اعتراضاتی هم برای خستگی از تکرار برنامه ها میکنیم ولی واقعا خدا را شکر که اینقدر مهر همدیگه به دلهامون هست که برای خوب شدن هرکدوم که مشکل جسمی و یا روحی داره از خیلی کارها و برنامه‌های خودمون بزنیم و در کنارش باشیم. و خدا را شکر اینقدر دلهامون بزرگ هست که از هیچکدوم انتظار جبران نداریم و برای همدیگه دفتر حساب درست نکردیم.